6 Nisan 2010 Salı

Bir İle Altı Arasında

Sade parıltılardan ibaret bir gün içerisinde. Düşünmeye, düşlemeye gerek duyulmayan sesiz ve kendine has bir zaman dilimindeyiz. Göz kamaştırıyor kimi renkler ya biz sanki kör olmuşçasına birbirimize dahi bakamıyoruz. Biz… Tam altı kişiyiz. Sen bir’sin, bizimki iki, turuncu kafalı olanımız üç, ben dört ve benimle balık tutan beş, o kadın ise altı… Hep beraber durmuşuz kayık gibi bir şeyin üzerinde, ışıkların körlüğünden suretler çözmeye çalışıyoruz.

Ne kadar zaman oldu ki böyle olmayalı, bir araya gelmeyeli veya. Bir ve hep yan yana halbuki. Beş bir adım uzaklarında. Sadece dört ve üç gereğinden fazla uzakta o kadar. Böyle bir durumda herkesin bu derece yakınlığından dolayı mutu olması gerekir. Ama bizler değiliz. Kör olsak bir deniz parıltılarıyla, renk cümbüşleriyle veya kendimizi kaybetsek bu huzur deryasının içinde, inatla mutlu olmuyor gibiyiz. Bu sebeple sanki herkes kendi haline göçmüş gibi. Belki de sırf bu yüzden kimsenin kimseye söyleyecek sözü yok. Biz şu an mutlu değiliz ve kimsenin kimseye hüznünden bahsedecek hali yok!

İki ve altı sohbet etmeye koyuluyorlar kendi aralarında. Dört ve beş zaten balık tutmanın derdinde. Üç desen yüzünü denizden yana çevirmiş, kollarının üzerine başını sindirmiş öylece kayboluyor mavinin içinde. Bir dediğin kendi içine kapanıyor sanki. Bir, boğazına cümle düğümlüyor. Ortada küçük bir kız çocuğu var. Vızıldayıp duruyor rahatsız etmeyecek boyutta ve kendi halinde. Baktıkça ona bir daha da küçülüyor kendi ebadından sanki. Bir kütlesi gittikçe azalan ve hacmi aynı oranda kaybolan çürümeye yüz tutmuş bir madde sanki o bit kadar çocuğun suratındaki aptal gülümsemeye baktıkça. Yüzü kararıyor, nedendir bilinmez.

İki ve altı sohbeti koyulaştırıyor. Herkes kendi dünyasına göçüyor belli ki. Yalnızca bir o anda kalmakta inatçı gibi, nedeni bilinmez. Çocuk gülümsüyor, iki ile altı sohbet ediyor ve bir zamana daha sıkı sarılıyor. Saniyeleri dikişliyor sanki vücuduna. Hani elinden gelse durduracak tek bir bilek hareketi ile zamanı ya, gücü yetmiyor. Bir zamanı kontrol edemiyor ve bunu ve o çocuğun gülümsemesini ve o sohbeti ve herkesin kendi alemine ruhen göçüşünü kabullenemiyor. Bir istemediği biri gibi oluyor, nedeni bilinmez.

Zaman sarkaçlarını aksatmaz asla. Ne akrep durur olduğu yerde ne yelkovan. Zaman dediğin aktıkça tükenmeyen tek kum çeşidi. Kabul ediyor bir. Elinden geleni yaptı nasılsa. İmkansızı beceremeyince geriye kalan tek şey içinden geçen o düğümleri çözmek oluyor…

“Onunla birlikte olmayı sen istedin. Şimdi sen istesen de istemesen de buradaki herkes hep beraber olacak…”

Bir ne demek istedi? Bu söylenenin anlamı ne? Allah aşkına söylese, bunu söylerken amacın neydi? Usulca kararan yüzünde görünmeyen dudaklarından çıka çıka bu sözler mi çıktı? Bir açıklaması olmalı bunun. Konuştuktan sonra bile kararmaya devam eden çehrenin bir manası olmalı! Hepimizi dünya döndürmenin, ilgiyi senin üzerinde toplamanın… Her şey iyi güzel ama, iki ile altı seni duymadılar sanki. Baksana onlar hala kendi halindeler. Çocuk bile seni fark etmemiş gibi tam dibinde olmasına rağmen. Neden?..

Gittikçe kararan, karadıkça yok olan bir varlıksın artık sen ve seni bu yok oluştan kurtaran, içimde bir yara olmanı engelleyen, günlerce seni düşünmemi sağlayacak olandan kurtaran çalar saatime teşekkür etmelisin!..



"Fon Müziği: Replikas - Boş Vücut"

3 Nisan 2010 Cumartesi

Sonrası

Kanatsızlık kötüdür. Hakkından gelemediğiniz her davranışın ardından kendinizi geri çektiğiniz andan itibaren çelişkileriniz başlar ya hani, işte o zaman hüküm yeteneğiniz kaybolur. Sonuçlara varamazsınız. Kestirmeden akıp gitmek gibidir içine düştüğünüz belirsizlik. Yolun sonunda intihar bile olsa kapılıp gitmek en doğrusu olabilir size göre. Ama bunu yapmayın! Ölüm asla belirsizliğin getirdiği bir çözüm yolu olmamalıdır. Bunu söyleyen ben bundan birkaç saat önce intihar etmiş bulunmaktayım.

Boş bir odada etrafıma baktım bir müddet. Duvarlar üzerinde hayali filmler oynatmak önce keyifliydi, ardından yüreğimi burktu. Saydam yüzeyi olan, altı uçurum bir cam üstünde çıplak ayaklarımla yürümek istedim. Düşünmesi bile heyecan vericiydi. Sonra düşmekten korktum. Derken ne hikmetse düşememekten… Bu bir ölme iste değildi ilk bata. Yattığım bu sedyeye düşmeme meyil ettiğim zamanın başlangıcında farklı hisler besliyordum çünkü. Aklımda ölmek yoktu. Evet, bütün hayatım ters gidiyordu. önce dış sesler gitti benden, ardından insanların önemsiz olanları, son olarak önemsediklerim ve sevdiklerim. Buna rağmen beslemediğim bir ümidimin bile olmayışı ölümü zihnime değdirmiyordu bile. Akşam güneşi doğmadı ki batsın. Bu sefer yalan söylemişti Orhan Baba…

Yüzeysel olmayı seçmedim asla. Kurallar, değerler, yargılar hep benden öteydiler. Kendime bir uç belirlemiştim buna da evet. O uçta ben vardım ancak sadece. Benim gibi olan yoktu. Zaten başlangıç noktam da bu oldu benim. Yüzümü çevirdiğim tarafta, gittiğim yolda, durduğum yerde ya da herhangi bir ortak payda içerisinde olduğumu sandığım anda insanların sayısı git gide azalıyordu. Azınlığa düştükçe farklılaşıyordum. Farklılaşan ben değildim oysaki, insanların mercek ayarlarıydı sadece. Mercekten içeri yansımayan zahir bir görüntüyü var saymalarıydı tüm fikirlerini değiştiren. Çünkü değişen dünya kendini olumlu olanın içine sürüklemiyordu ve bu sayede tüm fikirler, hissiyatlar gittikçe kutuplaşan bir fesatlık kümesi içinde hapsoluyordu. O tutsaklıkların haricinde ben sahteymişim gibi dışlanıyor, hor görülüyordum.

“Beni bu hale toplum getirdi!” demek işin başında gerçekten çok zordu. Hangi yöne ne haykıracağımı bilemedim. İnsanların haddini bildiremezlik bir müddet onarın yolunda akmamı gerektirdi. Sadece küçük bir çıkış noktası ile bastığım ilk feryadımı hala daha susturamıyorum. Tüm hayata rest çekip kendi dünyama benzerlik göstermeyen ne var yoksa yıktım, parçaladım, üstüne basıp ezdim! Nitekim sağlam bir duruşum olmuştu hayatta.

Derken kendimi tek sahibi ilan ettiğim kalemin surlarını iyice sağlamlaştırıp genişlettim. Hava limanlarında donuna kadar aranan insanlara çekilen o aşırı paranoyak muameleyi düşünün, işte herkese bunu yaptım ben! Ne zaman ki insana acıktım, zikrime yakınlık gösterenleri barındırdım yanımda. Düşünmedim onlarında diğerlerinin dünyasından olduklarını. Bu durumu hep göz ardı ettim sırf açlığımı dindirmek için. Onlarda başımı belaya sokmak ve hatta kendilerine beni küstürmek gibi mühim hususlarda çok başarılı oldular. Zamanı gelince ilişkimi kestim, görüşmedim. Yeri geldikçe insana acıkırdım, kimse olmazdı, son isyanımı da böyle bastım tüm dünyaya: “Ulan!.. Hiç mi benim gibi yok bu dünyada!”

Amerika’da evet… Viktorya şelalesinde yanlış hatırlamıyorsam… Yanlış hatırlıyor da olabilirim. O saydam yüzeyden var. Şelalenin üzerinden kalın ve camdan bir platform üzerinde yürüyorsun çıplak ayakla. Sırf bu heyecanı bu halimle hissettiğim için kendimi şanslı hissedebilirim. Zaten az önce tepemde tansiyonumu ölçen hemşire de bu heyecanımın ne kadar hoş olduğunu söyledi. O cam platformun nerede olduğunu sordum, bilemedi.

Hemşire de tıpkı diğerleri gibi. Ama ne kadar güzel gülümsüyordu. İnsanlığından mıydı peki bu davranışı? Yoksa sahtekar bir gülümseme mi? İşte aynı böyle bir ikilemde kalmıştım intihar etmeden önce. Kimsesiz, insansız hatta, bomboş dururken o odanın içeririnde kendime bir soru sordum. Onlar gibi olmalı mı, olmamalı mı? Cevabım yoktu. “Hayır, onlar gibi olamam!” diyip ölmeye niyetlendiğimi sanmayın. Bu çok kestirme olur. Beni bu karasızlık öldürdü ruhen. Ne yapmam gerektiğine karar verememek, söylemek de pek istemem ama kanaat getirememek benim katilim olmak istedi. Madem bu dünyada böyle boş bir kalıptım, toprak altına yolculuğu biraz öne almalıydım. Bir veda mektubu bile yazmadan, fazla ortalığı karıştırmadan geberip gitmeliydim. Ben nasıl diğerlerinin yaşamını umursamıyorsam onlar da benimkini umursamazlardı nasılsa. Öyle ya, ayrılık bir bıçak gibi keskin ve terk edilmiş bir şehir gibi ıssız olmalıydı. Bir tek buna kara verdim ve ölmeye yattım…

Etrafımda kimse yok. Bana sürekli bir refakatçi soruyorlar. Beni buraya getirenin kim olduğunu, neden beni bırakıp gittiğini… Cevap veremiyorum. Beni kim getirdi bilmiyorum. Fakat, sanıyorum ki beni getiren “o”. “O”nu çok kırdım. Bu hayatta en çok “o”nun ızdırabı oldum. Bir tek bunun için üzülüyorum şimdi. Ve geri döndüm şimdi. Ve yine hayatımda ilk defa bir insan için suçluluk duygusu hissediyorum. Sanırım sırf bunun için yaşadığıma seviniyorum. Nihayet bir yönüm var insana dair ve kazanmam gereken biri. Bunca cümledir sürekleşmiş ”ben”cilliğimin aksi istikametinde bir yöne sapıp birazda bir başkası için yaşamanın zamanı sanırım. Ya da ben öyle sanıyorum… Yine paranoyaklığımdan mıdır nedir, bilmiyoru…



“Ezgi’ye…”