şimdi bir bakalım:
elimizde çok güzel bir malzeme var. bu malzemeyi kullanarak harika yemekler, kaliteli teknolojik ürünler, her türlü inşaat malzemesi, gerektiğinde can kurtaran, gerektiğinde ise yastık üretebiliyoruz. o kadar da çok yönlülüğü var yani.
sonra bu ürün sayesinde birçok bilgiye sahip olabilir, bunların doğruluğu üzerine tartışabilir, bunun yanında her türlü yeni fikirlere açık olabilir ve bütün bunları hiçbir kısıtlamaya gitmeden elde edebiliriz.
kullanıcı açısından bakıldığında çok verimli bir ürün değil mi? bence öyle. şimdi olaya bir de ürün tarafından bakalım:
bu ürünün fikirleri var: değişmeye açık fikirler. kendini iyi ifade edemiyor. kendisi gibi bir tane daha olmaması ise onda can sıkıntısı yaratıyor. bundan kurtulmak içinse kendini daha iyi bir ürün hâline getireceğine inandığı şeyleri yapıyor: kullanım kılavuzu okuyor, diğer ürünlerin arasına karışıyor, diğer ürünlerin fikirleri üzerine fikir üretiyor, vb.
derken bir işletmeci bu ürünü ele alıp çok fonksiyonel olduğu için nerede kullanılacağı asla kesin olarak belli olamayacağını öne sürüp ürünü yok etmeye karar veriyor. onun dışındaki her ürün tek bir işe yaradığı ve bu yaradığı işte çok iyi olduğu için kaybedilmesi problem anlamına gelecekken, birden çok işe yarayan diğer ürün yok edilmek için bir parçalama fabrikasına gönderiliyor.
ürün bunları anlayamıyor; bu kadar işe yararken neden kendisinden vazgeçildiğini anlayamıyor. düşünmekten fırsat bulup da kendisini yok etmeye karar veren işletmeciyi bulmaya karar verince hızla o fabrikadan uzaklaşıyor.
kendisinden bir daha da haber alınamıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder