On Üç: Tesadüf
Hiç bu kadar konuşmaya niyetli olmamıştı Çocuk bugüne kadar. Bugün ise tek aklının içinde dolanan tüm sözler eksiksiz ve en samimi haliyle dilinden masaya dökülüyor oradan da tam karşısında oturan Biri’nin kulaklarından içeri sızıp benliğinde anlamlar buluyordu. Konuşurken Çocuk’tan gözlerini ayırmak imkansızdı Biri için. Aslında kim olsa o masada kilitlenir kalırdı Çocuk’un sözlerinde. Tüm imkansızlıklarını ve Kız ile ilgili hayatında ve içinde olanların hepsini bir çırpıda anlatıp bitirmek üzereydi. Uzun uzadıya giden her cümlenin ardından önündeki kadehten bir yudum alıyor, kendini kaybettikçe yudumlarda daha da samimi ve sempatik oluyordu. Çocuk’un bittiği anda ise Biri sadece bir tek söz söyledi. “Salakmış!..”
Beklediği söz bu olmasa da Çocuk’un o anda yeşeren egosunu biraz olsun okşamayı başarmıştı. Fakat devamını getirecek kadar yeterli değildi cümlelerin ve sessizce bir sessizlik oluştu masada. Birbirleri ile ilgilenmediler bir süre. Görüş alanlarının içine düşmüş masaları süzmeye durdular. Sessizliğin giderek derinleştiği bir anda Biri: “Aaa! Bu o otobüste sürekli ağlayan kız! Ya neye üzüldü bilmem de zehir eti bize yolculuğu.” dedi.
Tam ardından oturuyordu ki o ağlak yüz ardına dönmek zorunda kaldığı Çocuk. Ardında gördüğü ise şaşkınlığın bulaşıcı bir hastalık gibi yüzünde yer ettiği Kız’dı. Ruhunun hayret bataklığına sürüklenmesine izin veremezdi o anda. Yapabileceğinin en hızlısı olan başı ile selam verme jesti ile Kız’ı ve masadaki diğer kişileri selamladı. Seri bir hareketle masaya döndü. Kadehinden bir yudum aldı rahatlamak için Biri’nin şaşkın bakışları altında. Derin bir nefesle birlikte Birinin yüzünde elini gezdirirken “Böylesine bir tesadüfe nail olduğun için seni ne kadar kutlarsam az!” dedi gülümseyerek.
Gülümsedi Biri bu söz üzerine. Göz ucuyla takip ettiği Kız’ın kıskançlığa saplanan bakışları onda farklı bir istek doğurdu. “O zaten ne kaçırdığının farkında değil.” dedi işveli bir ses tonu ile ve Çocuk’un dudaklarına ince bir buse kondurdu…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder