On İki: İskele
Sabahın köründe bir yolculuk için sıcak yatağından kalmak derttir aslında. En azından Kız bunu düşünüyordu. “Bari cam kenarı olsa koltuğum!” ümidiyle zorlanarak kalktı yatağından. Geceden hazırlanmış bavulunu aldı ve kimse ile vedalaşmaya gerek duymadan kendini otogar kestirmelerine vurdu. Gün yeni doğuyor ve tüm güzel çiçek kokuları sokakları sarmalıyordu. Derin nefesler çekerek yürüyordu Kız. İçindeki kavuşma anının giderek yaklaşması mutluluğu giderek artıyordu. Denize vuran güneş ışıkları göz kamaştırıyor, seyredenine ise büyük bir keyif bahşediyordu. Adımlarca ilerleyerek, güne pozitif başlamanın verdiği ilham ile şarkılar mırıldanarak yürüyordu yolda Kız. Gitmeden son defa iskeleye çıkmak istedi. Sekerek yürüyordu yollarda. İskelenin başına geldi. Birkaç adım yürüdükten sora uçta yere bağdaş kurmuş oturan birini gördü. Bir an yavaşlatsa da kendini fazla umursamadı oturanı ve yürümeye devam etti. Miyopluğunun elverdiği yerde iskelenin ucunda oturanın Çocuk olduğunu fark etti. Adımlarının arasındaki mesafeler küçüldü birden. Bir yandan gitmek istiyor, bir yandan Çocuk’un orada ne yaptığını merak ettiğinden yavaş yavaş ilerlemeye devam ediyordu.
Başı eğikti Çocuk’un. Ne yaptığı, düşündüğü anlaşılmıyordu fakat sarhoş olduğu her halinden belliydi. Derin bir uykudan aniden uyanır gibi kaldırdı başını çocuk. Ağlıyordu. Güzlerini denize dikti. Sulu sulu baktı ufka. “Neden be Kız’ım!” diye bağırdı sokaklardaki insansızlıktan da cesaret alarak.
Tüm şifreler çözülmüştü artık. Kimin ne hissettiği belliydi. Çocuk kıza aşık, Kız ise bir zamanlar hoşlanmaktaydı ondan. Şimdi ise bu haline sadece üzülmekle yetinebilirdi ve geç kalmışlığına içten içe küfür edebilirdi. Uzaktan iyice süzdü çocuğu. Aklında yine çelişkiye düştü kısa süreli. Ve tekrar kesin kararından caymamaya karar verdi. Son saniye bakışları ardından iskeleden ayrıldı Kız. Bunca yaşanmışlığın ardından Çocuk zihninin unutulmuş bir köşesine yeniden hatırlanmak üzere ufacık bir kırıntı bırakmıştı Kız’ın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder